مجله شماره 49 - National Geographic

معرفی محصول

مجله شماره 49 نشنال جئوگرافیک

روی جلد:

مریخ، رقابت برای سفر به سیاره ی سرخ، قدرت هشت پاها، دگردیسی کوبا، صلح سست، وقف در مکزیک

توضیحات:

• شاید هشت پاها فرازمینی‌ترین موجود روی کره‌ی زمین به نظر برسند، اما به طور عجیبی به ما انسان‌ها شباهت دارند.
• بزرگ‌ترین گسیل بعدی انسان، تسخیر مریخ است. اما تا زمانی که پا بر روی مریخ بگذاریم، چقدر طول خواهد کشید؟
• رابطه‌ی گرم تر با آمریکا مزایایی به همراه خواهد داشت، اما کوبا را در برابر مقاومت علیه فشار هجوم سیل عظیمی از توریست‌ها، نگران می‌کند.
• باغ‌های ملکه، مناطق دریایی حفاظت شده‌ی پهناور کوبا، بهشتی اقیانوسی است که در مسیر گردشگری قرار گرفته است.
• سریلانکا تازه دارد با عواقب جنگ داخلی‌اش مقابله می‌کند: با ده‌ها هزار نفر آواره، ده‌ها هزار نفر که هنوز مفقودالاثرند.
• پشت دیوار‌های صومعه‌های منزوی، راهبه‌ها عبادت، کار و حتی والیبال بازی می‌کنند.

مقالات اصلی:

• قدرت هشت‌پا‌ها
• رقابت برای سفر به مریخ
• دگردیسی کوبا: موج تغییرات سر‌‌رسید
• دگردیسی کوبا: عروس کاراییب
• صلح سست
• گواه| وقف در مکزیک

معرفی برند

در روز ۱۳ ژانویه‌ی ۱۸۸۸، سی و سه ماجراجو در واشنگتن دی ‌سی برای بررسی فوائد تاسیس یک انجمن برای توسعه‌ی علم جغرافیا و چاپ نتایج حاصله از این پژوهش‌ ها گرد هم آمدند. این ماجراجویان متشکل بودند از جغرافی‌دانان، سیاحان، فرمانده‌هان ارتش، حقوق‌دانان، هواشناسان، نقشه‌کش‌ها، طبیعت‌شناسان، بانک‌دارها، معلمان، زیست‌شناسان، مهندسان و مخترعین. پرچم‌دار اصلی این حرکت و تشکیلات، گاردینر گریین هابارد (Gar-diner Green hubbard) حقوقدان و انسان نیک‌اندیشی بود که به داماد خود الکساندر گراهام بل کمک کرد تا اولین شرکت مخابرات در دنیا را تاسیس کند. آقای هابارد بعدها به عنوان اولین رئیس این انجمن برگزیده شد.

انجمن اولین نسخه مجله‌ی نشنال جئوگرافیک را در اکتبر سال ۱۸۸۸ به چاپ رسانید. که یک مجله‌ی نازک‌ و فوق تخصصی با جلدی آجری رنگ و کسل کننده‌ و تیراژ ۲۰۰ نسخه بود. در نسخه‌ی اول «کولاک مهیب» به چاپ رسید، یک مقاله اختصاصی و مورد علاقه ‌ی هواشناسان که کولاک را به‌طور دقیقی تشریح کرده بود. در ژانویه‌ی ۱۸۹۶ این نشریه نامنظم به یک ماهنامه مبدل گردید. هیات مدیره‌ی انجمن با امید به اینکه تبلیغات بتواند به تیراژ کم این ماهنامه کمکی برساند تصمیم گرفتند این ماهنامه را از طریق تمامی دکه‌های روزنامه فروشی و به ارزش ۲۵ سنت آمریکا به فروش برسانند.

گاردینر گریین در سال ۱۸۹۷ چشم از دنیا فروبست و داماد او الکساندر گراهام بل ریاست انجمن را در ژانویه‌ی ۱۹۸۷ بر عهده گرفت. او تمام سعی، توانایی و هوش خود را در راستای بهتر کردن کیفیت مطالب مجله بکار برد. او دو تصمیم اساسی گرفت که عمیقا آینده انجمن را متحول کرد. اول تمرکز در آمد انجمن از طریق بالا بردن تیراژ و فروش نسخه بیشتر از دکه‌ها را با پذیرش عضوهای دائمی که پایبند و معتقد به تحقیقات انجمن بودند جایگزین کرد. تصمیم دوم و کلیدی بعدی بل استخدام یک مرد جوان ۲۳ ساله  به نام گیلبرت اچ. گراسونر بود که راه‌کارهایی نوین برای متحول و به روز کردن مجله از یک نشریه خشک و بی ‌هویت به یک مجله خواندنی و جذاب که برای همیشه در اذهان باقی می‌ماند را ارائه داد.

در طی یک سال گراسونر موفق شد تیراژ مجله را از ۱۰۰۰ نسخه به ۲۰۰۰ نسخه برساند، و شروع به چاپ مطالبی عمومی کرد که همگان به آن علاقه داشتند. ابتکار و کارائی او وقتی روشن شد که در ژانویه‌ی ۱۹۰۵ تصمیم به چاپ ۱۱ صفحه تمام عکس از لهاسا یک شهر مرموز در تبت گرفت. این پیشنهاد گیلبرت اچ. گراسونر به انجمن نشنال جئوگرافیک و مجله بی‌قیاس است. در سال ۱۹۵۴ او از سمت خود استعفا داد تا مدیریت شورای انجمن را برعهده بگیرد. پسر او، ملویل بل گراسونر، ویراستار مجله شد و در طی ده سال تعداد عضوهای آن را از ۲.۱۷۵.۰۰۰ به ۵.۵۰۰.۰۰ رسانید.

طراحی صفحات خاص و معرفی عکس‌های رنگی باعث شد که این مجله یکی از پیشگامان اصلی و اولی در گزارش و خبرهای تصویری باشد. این نشریه اولین مجله‌ای بود که عکس شب از زندگی شبانه حیوانات را به چاپ رسانید. اولین نشریه که عکس‌ های تمام رنگی زیر آبی (حیات داخل اقیانوس‌ها) را به چاپ رسانید. اولین ماهنامه که عکس‌های مندرج در آن همگی رنگی بودند. اولین ماهنامه ‌ای که یک هولوگراف روی جلد آن به چاپ رسید. در سال ۱۹۵۹ نشریه چاپ منظم عکس ‌های رنگی برروی جلد را متداول کرد. از زمان آغاز آن توسط یک گروه محترم از مردان در باشگاه کیهان (Cosmos Club) انجمن نشنال جئوگرافیک تبدیل به یک سازمان و نهاد اجرائی جهانی شد. تا به امروز بیش از ۸ میلیون عضو دائمی دارد که ۲۰٪ آن را خوانندگان زبان‌های خارجی تشکیل می‌دهند.